Turunç, az tanınan yaz beldelerinden biridir. Marmaris yolundan takip edilir. İçmeler’i geçtikten sonra, epey sarp ve dönemeçli bir yoldan tepeye çıkılır. Bu tırmanış esnasında, çam ormanlarının arasından Marmaris görünür ki, heybeti ile ademoğlunu şaşırtır. Artık ilçe denilmeyecek büyüklüğe erişmiştir.
Dönemecin sonlandığı alandaki tarlanın içinde, kafası olmayan bir korkuluk dikilir. Beyaz elbisesi ile diri gibidir. Yol bu defa sert dönemeçlerle inmeye başlar. ağaçlar manzarayı tekrar örter. Arada bir ağaçların aralarından mavi derya, uzaklarda puslanmış dağlar gözükür. Gerçek manasıyla Akdenizli bir manzaradır.
Yolun ortasına doğru ansızın Turunç fona girer. Tepeden bakınca bir İtalyan beldesini hatırlatır. Adı Turunç’tur lakin Turunç ağacı göstererek sayılacak kadar azdır. Ana caddeye girdiğinizde, tepeden İtalyan beldesine benzeyen Turunç’un, esasen bir İngiliz beldesini hatırlattığını görürüsünüz. Zira, yolda giden hemen herkes İngiliz’dir. İhtiyarı, çocuğu, irisi, incesi, yanmış ciltleri ile kumsala doğru koşarlar. Turunç’un İngilizleri aşırı cesaretli kişilerdir. Güneşten hiç çekinmezler. Ondan kopup gelen kötü ışıklara ise hiç umursamazlar.
Gün doğumundan gün batımına kadar, sıcak güneşin altında yatıp güneşlenirler. Merkezde yolun iki tarafına restoranlar, kıraathaneler ile armağanlık eşya satan mağazalar dizilmiştir. doğrusu ana caddede alışılmış yazlık belde imgesinin dışında çok bir şey bulunmaz. Fakat mağazaların ardına gizlenmiş kıyıda, boydan boya uzanan kumsal Turunç’un farklılığını gözler önüne serer. Temiz, berrak, soğuk, masmavi deniz aşırı davetkardır.
Turunç’ta hayat gün sıcağında ağırdır. Fakat gece olunca hareketlenir. Gündüz yarı çıplak dolanan İngilizler takar takıştırır, süslenip püslenir ve kahvehanelerde, pub’larda, restoranlarda buluşurlar. Burada hemen herkes birbirini tanır.